100th POST!

Hehe! Wala namang espesyal sa aking pang-isandaang post. Wala nga namang espesyal kung nakasulat na ako ng isandaang walang kwentang bagay. Nakakaaliw lang dahil tuwing ako'y magla-log-on sa aking blogger account, papakitaan na niya ako ng 3-digit number. Ang ewan 'no?

Nabanggit ko na rin yata sa isa 'kong post na matagal ko na talagang hilig itong pagsusulat mula pa noong ako'y maliit pa at magaan pa sa isang kabang bigas. Nasubukan ko na rin nga palang sumulat ng seryoso dahil sumali ako sa aming school paper noong elementary kung saan ako'y sumusulat ng editorial, news at nag-proofread. Isa talaga akong newswriter at editorial writer noon. Pangarap ko lang ang maging feature/s writer noon (hanggang ngayon) pero hindi ako naging matagumpay. Pinakawalan ko na ang aking pangarap sa journalism noong pagtungtong ko ng hayskul dahil sa aking katamaran (hehe). Bukod doon ay isa akong sawaing tao kaya yata kapag sobrang paulit-ulit ko ng ginagawa ang isang bagay eh nagsasawa na rin ako at gusto ko naman ng bago. Pagdating din naman ng hayskul eh medyo sawa-sawa ka rin namang magsulat at gumawa ng mga reaksyon sa kung anu-ano kaya hindi ko naman ito na-miss. Noong college, bukod sa mga GE at thesis ay hindi naman gaanong sumusulat. Pero nakasanayan ko na yata kasing magsayang ng tinta ng bolpen sa mga scratch paper at kung anu-anong bagay na pwedeng sulatan kaya marami-rami pa rin akong mga naisulat na bagay na tungkol lang naman sa aking mga saloobin at opinyon.

Sa mga panahong hindi ako sumusulat ay napupunan naman ito ng mga oras na ako'y nakikihalubilo sa mga produkto ng teknolohiyang aking kinahuhumalingan. Eh noong panahong madiskubre ko ang pagbblog, eto na ang naging gawain ko kapag walang magawa o kaya'y 'pag trip ko lang magkwento sa aking pc. Nitong mga huli ko lamang naalalang lahat pala ng kinukwento ko eh may ibang mga taong nakababasa. Mga taong ikinatutuwa kong hindi nila ako nakikita habang nababasa nila ang mga kalokohang sinusulat ko dahil malamang napagtaasan na nila ako ng kilay. Nakakaaliw lang din pala minsan kapag naaalala kong may mga tao ring nag-aaksaya ng oras na magbasa sa kwento ng mga taong kahit kilala nila'y di naman nila nakikita.

Parang inaantok na yata ako, neks taym na lang uli!